Krótka historia o długich włosach.

Dziś nie będzie twórczości.

Dziś będzie o mnie.

W 2012 wyszłam za mąż.

Na tą okazję zapuściłam włosy, bo wcześniej przez dłuższy czas nosiłam się na krótko.

Spodobało mi się to zapuszczanie, chciałam odmiany, i tak sobie zapuszczałam. Jakoś w 2013 usłyszałam o akcji Daj Włos!

 

Obecnie w Polsce peruki z naturalnych włosów są tylko częściowo refundowane przez NFZ, a dopłata do nich jest wyjątkowo wysoka. W odpowiedzi na tą sytuację ruszyła akcja „Daj Włos!”. Każdy, kto chce obciąć włosy, może to zrobić w dobrym celu – na peruki dla kobiet w trakcie chemioterapii. Angażujemy do współpracy zakłady fryzjerskie, które ścinają włosy w odpowiedni sposób, a następnie przekazują je nam. Dalej wędrują do perukarni Rokoko, która robi doskonałe, wygodne i piękne peruki. Te są przekazywane za darmo kobietom, które walczą z rakiem. Dzięki temu mogą wyglądać znacznie lepiej i mają więcej siły w drodze do zdrowia.

Postanowiłam - zapuszczę i oddam!

I tak sobie te włosy hodowałam, hodowałam, unikałam farbowań, prostowania, suszenia suszarką. I pewnie jeszcze bym je hodowała, gdyby nie

1) chęć zmian

2) ogromne wypadanie włosów po ciąży.

Stwierdziłam, że to już czas.

Udałam się wczoraj do zakładu fryzjerskiego, nomen omen Metamorfoza, i cięłyśmy.

 Najdłuższe warkoczyki mają około 30cm.

Cieszę się ogromnie, bo mało, że poprawiłam sobie humor zmianą wizerunku, to jeszcze... spłaciłam dług.

W 2010 wyczułam guza piersi. Miałam 20 lat i siano w głowie. Ja - chora? Niemożliwe.
Badania, biopsje, operacja. Miałam szczęście. Guz był niegroźny. Została mi na pamiątkę mała blizna, regularne wizyty u lekarza i świadomość.
Miałam szczęście.

Moje włosy komuś przydadzą się bardziej.